من برای تو میوه می‌آورم، تو برای من

کم پیش میاد برای خودم میوه بیارم.
از طرفی هم کم پیش میاد وقتی کسی برام میوه میاره، اونها رو نخورم.

بد غذا نیستم فقط کم پیش میاد که به فکر میوه بیفتم.
خیلی طول نکشید که دوروبری‌هام متوجه این رفتار من بشن. به خاطر همین هم دست از توصیه کردن برداشتن و خودشون برام میوه آوردن.
نشون داده بودم که هر وقت میوه هست، خوب می‌خورم. 🙂

حاضرم برای خرید کلوچه نادری گردویی لباس بپوشم و تا دورترین سوپری محل پیاده برم. ولی خیلی کم پیش میاد برای آوردن میوه، سری به یخچال بزنم.
همیشه با خودم میگم کیه که بره میوه بیاره. انگار این کار برام صرف نداره.

حاضر نیستم برای خودم میوه بیارم ولی اگه عزیزی اینو ازم بخواد، با جون و دل این کارو انجام میدم.
اتفاقا این بار کلی تزئین هم چاشنی کار می‌کنم و یه بشقاب شیک و مجلسی میچینم. حتی شاید میوه‌ها رو پوست هم بگیرم.

این تجربه فقط به میوه آوردن محدود نمیشه.

شاید حوصله نداشته باشم تکونی به خودم بدم تا سر میز شام بشینم.
ولی حاضرم برای خرید نون تازه برای کسی که دور همون میز شام نشسته، عینه یه قرقی از جام بپرم و بخرم و بیام.

شاید خرید برای خودم یه کار خسته کننده باشه ولی حاضرم با لذت چند ساعت رو صرف گشتن یا خرید هدیه برای یه عزیز کنم.

فقط من نیستم که اینطوریم.

همه اونهایی که منو به میوه خوردن توصیه می‌کردن، با خودشون هم زیاد مهربون نبودن.
اونا هم وقتی نوبت میوه آوردن برای خودشون میرسید، تنبلیشون گل می‌کرد.

پدر و مادر هم نمونه خیلی خوبی هستند.
اونها حاضر نیستند خیلی از هزینه‌ها رو برای خودشون انجام بدن ولی چند برابر بیشتر از اون رو برای بچه‌هاشون صرف می‌کنند.

هر کسی در مورد یه سری کارهای خاص این حالت رو داره. نمیشه گفت که مثلا همه در مورد میوه آوردن یا خرید کردن، این احساس رو دارند.

احتمالا شما هم بتونیم نمونه‌های متفاوتی رو در مورد خودتون به خاطر بیارین.

حالا میشه کمی بیشتر در مورد این موضوع بحث کرد.
میوه آوردن رو به عنوان نماینده این بحث در نظر می‌گیرم.

اینکه هر کس برای خودش میوه بیاره با اینکه تو برای من و من برای تو میوه بیارم، یکیه؟

شاید یه نفر بیاد بگه که چه کاریه؟ اگه هر کی برای خودش میوه بیاره که راحت‌تره؟

اگر من برای تو میوه میارم تا تو هم بعدا برای من میوه بیاری، وارد یک معامله میشیم. معامله ای که هیچ سودی در اون نیست ولی احتمال ضرر هست.

از لحظه ای که میوه رو میارم، ذهنم به انتظار جبران میشینه. اگر جبران بشه، فقط معادل کاری که انجام دادم، گیرم میاد. ولی اگر جبران نشه، به اندازه یکبار میوه آوردن ضرر می‌کنم.

با این دید، همون بهتر که هر کس برای خودش میوه بیاره.

در گذشته، تفکر غالب ذهنم همین بود.

وقتی برای دیگران کاری انجام میدادم که می‌دونستم معادل با اون یا بیشتر از اون به دست میارم.

این جمله همچنان در مورد رفتارم صادقه. ولی امروز احساس می‌کنم هر کاری که برای دیگران انجام میدم، بسیار سودآورتر از حالتیه که همون کارو برای خودم انجام میدم.

این دو حالت اگرچه به ظاهر نتیجه مشابهی دارند ولی تفاوت‌های خیلی زیادی درشون هست.

میوه آوردن من برای تو، خیلی حرف‌ها تو دل خودش داره.

با این کار به تو نشون میدم که من به تو اهمیت میدم. حاضرم زمان و انرژی رو صرف تو کنم.
نشون میدم که به تو توجه دارم و دوست دارم خوشحالی و سلامت تو رو ببینم.
احساس می‌کنم به اندازه همین میوه آوردن، قدرت اثرگذاری دارم و از اینکه من، وسیله این خوشحالی هستم، خوشحالم.

در اصل نمیشه میوه آوردن رو فقط در میوه آوردن خلاصه کرد.

چیزی که این وسط رد و بدل میشه، احساسه.

وقتی که هر کس این کار رو برای خودش انجام میشه، از همه این حس‌های خوب محروم میشیم.

میشه هزینه‌هایی که صرف کارای خیریه می‌کنیم رو هم توی همین دسته قرار بدیم.
ما پول و سرمایه ای که با زحمت به دست آوردیم رو هزینه می‌کنیم تا کسانی که نمیشناسیم رو خوشحال کنیم. حتی با وجود اینکه می‌دونیم اونها فرصت و توان جبران ندارند

وقتی من برای تو میوه میارم، این معامله به تنهایی به قدری سودده هست که انتظار جبران ندارم.

تفاوت این دو معامله، در احساس افزوده‌ای است که منتقل میشه.

کسی که نتونه احساس افزوده این معادله رو ببینه و نتونه وزن اون رو حس کنه، نمی‌تونه سود سرشار میوه آوردن برای دیگران رو هم درک کنه

هر کدوم از ما در زندگی ممکنه به چنین نقطه ای برسیم.
جایی که کمک کردن به دیگران و سرمایه گذاری در روابط، تبدیل به گزینه سودآورتری نسبت به هزینه‌کرد مستقیم داشته‌ها برای خودمون میشه.

مگر در زندگی، نهایتا به دنبال چیزی بیشتر از این حس‌های خوب هستیم؟

همه توصیه می‌کنند که منطقی تصمیم بگیرید.
توصیه‌ای که تصمیم منطقی رو معادل کنار گذاشتن احساس و نادیده گرفتن اون می‌دونه.

به باور من هر منطقی که احساس رو به رسمیت نشناسه و نتونه سنگینی احساس رو بر روی کفه‌های سود و هزینه تصمیم گیری لحاظ کنه، مصداق کامل یک تصمیم غیرمنطقیه.

---

پی‌نوشت: اگر علاقه‌مند بودید، میتونید سری هم به نوشته کوتاه من یک آدم منطقی هستم، بزنید.

منبع عکس: (+)