تنبلی یکی از بارزترین ویژگی‌هاییست که خودم را به آن می‌شناسم.
برخلاف عموم مردم که از نسبت داده شدن به چنین صفتی دلخور و آزرده می‌شوند، اشتهار به چنین صفتی را مایه مباهات خودم می‌دانم و حاضرم شدتِ بالای تنبلیِ خودم را به رخ دیگران بکشم.
چندوقتی است که قصد دارم تا درباره تنبلی و مدل ذهنی یک تنبل بنویسم:
این که تنبل کیست؟
چه ویژگی‌هایی دارد؟
چرا معتقدم که تنبلی یکی از راههای رسیدن به سعادت است؟
چرا از دیگران دعوت می‌کنم تا تنبلی پیشه کنند و توصیه می‌کنم تا راه و رسم تنبلی را یاد بگیرند؟
در سری نوشته‌های ” توصیه‌های یک تنبل ” از آنچه در ذهن یک تنبل می‌گذرد، می‌نویسم.
خواهم نوشت که چرا باور دارم که همه ما تنبل هستیم
خواهم نوشت که نه تنها بهتر است تنبلی‌مان را قبول کنیم، بلکه بهتر است در تنبلی اصرار بورزیم.
اگر حاضرید تا دنیا را از دید یک تنبل ببینید، خوشحال خواهم شد تا در ادامه این سری نوشته‌ها، همراهم باشید.
