تایپ ۱۰ انگشتی با چشمان بسته – تجربه یک روز بدون عینک

چند وقتی بود که تصمیم گرفته بودم که عینکم رو عوض کنم.
بیشتر از سه ماه از روزی که به اپتومتر مراجعه کردم، می‌گذشت.
چند روزی بود که اذیت‌های عینکم بیشتر شده بود و عینک به شقیقه‌ها و استخون بینیم فشار می‌آورد.
تو این چند روز کار با کامپیوتر و مطالعه رو به کمترین حد رسونده بودم.

تصمیم گرفتم هر چه زودتر برای خرید عینک اقدام کنم.
فردای اون روز، مرخصی دو ساعته‌ای گرفتم و به عینک فروشی مراجعه کردم. بعد از بررسی چند تا از گزینه‌ها، یکی رو انتخاب کردم.
قرار بود تا شب شیشه‌های عینک هم آماده بشن.

اول تصمیم گرفتم که روز بعد برای گرفتن عینک جدید مراجعه کنم. ولی وقتی عینک قدیمی رو به چشمم زدم، دیدم که با این وضعیت مجبورم امروز هم دست از خوندن و نوشتن و زل زدن به صفحه کامپیوتر دست بردارم.
با عینک فروشی تماس گرفتم. گفت عینک آمادست. صبر نکردم و آماده شدم تا عینک رو بگیرم.

ترافیک زیاد بود. یکی از اتوبان‌ها رو هم اشتباهی رفتم و بیشتر از یک ساعت و نیم طول کشید تا به عینک فروشی برسم.
عینک را گرفتم و بعد از مطمئن شدن از صحت اون، از فروشنده تشکر کردم و به خونه برگشتم.
یک ساعت و نیم دیگه هم توی ترافیک موندم.

هنوز هم دردهای بینی و شقیقه رو زمانی که عینک می‌زدم، حس می‌کردم.
می‌دونستم که این دردها بیشتر به عینک قبلی مربوطه و یکم زمان می‌بره تا هم به عینک جدید عادت کنم و هم این دردها کمی آروم تر بشن.

تصمیم گرفتم که اون شب عینک نزنم.ولی نم‌خواستم تا دوباره یک روزم رو به بطالت بگذرونم.
چند روزی بود که می‌خواستم درباره چندتا موضوع بنویسم ولی به خاطر همین اتفاقات، اون‌ها رو به تعویق انداخته بودم.

تصمیم جالبی گرفتم.

تصمیم گرفتم با چشم‌های بسته بنویسم.

بیشتر از ۱۰ ماه از اولین باری که تایپ ۱۰ انگشتی رو با کمک سایت یوتایپ تمرین کردم، می‌گذشت و تو این مدت به حد کافی به این مهارت مسلط شده بودم ولی هیچ وقت همچین کاری نکرده بودم.
تجربه تایپ تو اتاق تاریک رو داشتم ولی همیشه به صفحه مانیتور نگاه می‌کردم و اگر چیزی رو اشتباه می‌نوشتم، سریع اصلاحش می‌کردم.

چشمام رو بستم و شروع کردم به تایپ. هر لحظه که تایپ می‌کردم از اینکه به این مهارت رسیدم، حظ می‌کردم.

تایپ مهارت خاصی نیست. اصلا مهارتی نیست که بهش ببالم. مخصوصا برای من که کارم تایپ نیست.
ولی تایپ سریع باعث شد که بیشتر بنویسم و بیشتر از گذشته لذت نوشتن رو درک کنم. اونچه که مهمه، نوشتنه و نه ابزاری که به اون منجر میشه.

وقتی می‌دیدم که تمرین‌ها و تکرارهای گذشته، من رو به این مرحله رسونده، خیلی انگیزه می‌گرفتم.
انگیزه‌ای به من می‌داد که اگه برای یادگیری اون چیزی که می‌خوام به حد کافی تلاش کنم، احتمالا پاداشی که میگیرم، خیلی بیشتر از اون چیزی میشه که انتظارشو دارم.

حدود یک ساعت تایپ کردم.
البته هر از گاهی چشمام رو باز می‌کردم تا ببینم که تو چه وضعیتی هستم ولی کل مراحل تایپم چشمام بسته بود.

ذهنم هم از این وضعیت تعجب کرده بود. داشت کاری رو انجام می‌داد که تا به حال هیچ وقت اون رو انجام نداده بود. با چشمهای بسته هم باید فکر می‌کرد و همزمان دستور تایپ اونها رو می‌داد.

کیبورد برای من شبیه یک سازه.
سازی که صدای اون، حرف‌های من هستند که بر روی صفحه مانیتور جاری میشن.
سازی که نغمه‌ی دلنشینی نداشته باشه، ارزشی نداره.